W 1839 r. francuski fizyk Edmond Becquerel odkrył efekt fotowoltaiczny podczas eksperymentów z ogniwem wykonanym z metalowych elektrod w roztworze przewodzącym2. Zauważył, że ogniwo wytwarza więcej energii elektrycznej, gdy jest wystawione na światło.
Później w 1873 roku Willoughby Smith odkrył, że selen może działać jako fotoprzewodnik.
Zaledwie trzy lata później, w 1876 roku William Grylls Adams i Richard Evans Day zastosowali do selenu zasadę fotowoltaiczną odkrytą przez Becquerela. Odnotowali, że w rzeczywistości może generować energię elektryczną po wystawieniu na działanie światła.
Prawie 50 lat po odkryciu efektu fotowoltaicznego, w 1883 roku, amerykański wynalazca Charles Fritz stworzył pierwsze działające selenowe ogniwo słoneczne.3 Chociaż używamy krzemu w ogniwach do nowoczesnych paneli słonecznych, to ogniwo słoneczne było głównym prekursorem stosowanej dzisiaj technologii.
W pewnym sensie wielu fizyków brało udział w wynalezieniu ogniw słonecznych. Becquerelowi przypisuje się odkrycie potencjału efektu fotowoltaicznego, a Fritzowi faktyczne stworzenie przodka wszystkich ogniw słonecznych.
Świadomość i produkcja technologii słonecznej
Albert Einstein miał do odegrania rolę w zwróceniu uwagi świata na energię słoneczną i jej potencjał. W 1905 roku Einstein opublikował artykuł na temat efektu fotoelektrycznego i sposobu, w jaki światło przenosi energię.4 To wzbudziło więcej uwagi i akceptacji dla energii słonecznej na szerszą skalę.
Wielki krok w kierunku ogniw słonecznych, takich jak te stosowane obecnie w panelach, pochodził z prac Bell Labs w 1954 roku. Trzech naukowców, Daryl Chapin, Calvin Fuller i Gerald Pearson, stworzyło bardziej praktyczne ogniwo słoneczne przy użyciu krzemu.
Zaletą krzemu jest lepsza wydajność i szeroka dostępność jako naturalnego zasobu.5
Wraz z rozwojem ery kosmicznej panele słoneczne były wykorzystywane do zasilania różnych części statku kosmicznego w późnych latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Pierwszym był satelita Vanguard I w 1958 roku, a następnie Vanguard II, Explorer III i Sputnik-3.
W 1964 r. NASA wystrzeliła satelitę Nimbus, który działał w całości na 470-watowym panelu fotowoltaicznych paneli słonecznych. Już niedługo potencjał energii słonecznej przeniósł się z kosmosu do domów i firm na planecie Ziemia.